Is vijf minder dan twee?

De S&P500, ’s werelds meest toonaangevende Amerikaanse aandelenindex, steeg ook voor de zevende maand op rij. Dat is de langste reeks sinds 2018. We gingen ervan uit dat Jerome Powell de markt zou beginnen voorbereiden op een tapering. Maar vorige week liet hij zich nog maar eens van zijn meest duifachtige kant zien. Ergens dit jaar zullen de steunaankopen van 4 miljard USD per dag mogelijk teruggeschroefd worden, maar dan maar heel zachtjes en over renteverhogingen wordt niet gesproken. En dat lijkt een beetje de redenering te zijn van Mister Market.

Fed stelde Mister Market nog maar eens gerust

Het was de afgelopen maanden een simpele beslissingsboom. “Krijgen we vandaag onze 4 miljard USD, en zal dat nog wat blijven duren?”. Na de commentaren van vorige week is het antwoord daarop volmondig ja. Dus gaat de markt, gemeten door de S&P500, hoger. En dan is volgende vraag: “wat gaan we kopen?”. Als er sterke economische cijfers zijn, dan eerder de Dow Jones. Als er weer wat zorgen zijn over de deltavariant en het economische herstel dan eerder de Nasdaq, want een aanhoudend lage rente is vooral goed nieuws voor de technologiewaarden. En dat was gisteren het geval. De big tech trok de S&P500 hoger.

De Fed is er andermaal in geslaagd om het taperingverhaal bijzonder goed te verpakken en te communiceren. Eerst verklaren enkele prominenten dat het toch wel hoog tijd wordt om te taperen. Vervolgens komt rentepaus Jerome Powell zalven en stelt iedereen gerust. De impact op de markt kennen we. Een bijzonder sterk staaltje zonder fouten of versprekingen.

Inflatiezorgen tijdelijk

Het enige moment dat we even gingen twijfelen was toen de Fed-voorzitter zei dat het monetaire beleid extreem soepel zal blijven tot de inflatie haar doelstelling heeft bereikt. Die doelstelling is 2% en het laatste cijfer was zo om en bij de 5%. Maar misschien zien we dat verkeerd. Want volgens de Federal Reserve wordt die inflatie bijna helemaal gedragen door storingen in de toeleveringsketens en is die dus van voorbijgaande aard. Of lees: die 5% is eigenlijk geen 5% maar veel minder. Dat kan allemaal wel zijn, maar de Fed-voorzitter zal het ons vast wel vergeven als we dit de komende weken en maanden met meer dan gewone aandacht blijven volgen.

Amerikaanse tewerkstelling onduidelijk

Net zoals de arbeidsmarkt. Er wordt gemeten dat er in de Verenigde Staten nog steeds zowat zes miljoen banen minder zijn dan de uitbraak van de pandemie. Maar daartegenover staat dat er ook zowat tien miljoen openstaande jobs zijn die niet ingevuld raken. Misschien gebeurt dit wel wanneer de cheques die werden en worden aan de werklozen uitgedeeld op hun einde lopen. Vrijdag hebben we een banenrapport en dat zal misschien meer duidelijkheid bieden.

Waar wil de Fed naartoe?

Er is zoiets als de tweede wet van Newton, die stelt dat een voorwerp in beweging tegen dezelfde snelheid zal blijven bewegen tot er een kracht op wordt uitgeoefend. Daaruit kan je afleiden het veel meer energie vergt om een voorwerp dat in rust is of minder snel beweegt, te laten versnellen. Kortom, de Amerikaanse centrale bank wil waarschijnlijk het risico niet lopen om de stimulus te snel te verminderen. Want als de economie om een of andere reden dan toch zou vertragen, kost het veel meer energie om de zaak terug aan te zwengelen. En de rentes staan nog steeds op zowat 0%, wat zou betekenen dat de kwantitatieve versoepeling nog veel groter zou moeten zijn.

Janet Yellen, voormalig Fed-voorzitter, heeft eens gezegd dat ze de Amerikaanse economie wilde heet stoken. Dat was bij velen niet in goede aarde gevallen, en het wordt dus niet herhaald, maar dat is wel de redenering. Geen wonder dat Janet Yellen volmondig achter een nieuwe benoeming van Jerome Powell staat. Hij heeft duidelijk gemaakt dat hij er geen probleem mee heeft om er een waar vreugdevuur van te maken.

En tot slot is er nog misschien het meest sterke argument voor een aanhoudend soepel monetair beleid. Zolang de groei en de inflatie hoog genoeg zijn en de rente laag blijft, daalt de reële waarde van de overheidsschuld. En dat is misschien de enige manier om die terug naar aanvaardbare niveaus te brengen zonder te veel ongelukken. Het grote nadeel, en we hebben dat al vaak aangehaald, is dat hierbij de koopkracht van geld sterk afneemt, of dat cash geld steeds minder waard wordt en dus onaantrekkelijk tot zelfs toxisch wordt.

Vandaar onze voorkeur voor reële activa op lange termijn, hoewel een rustpauze in de stijgingen van aandelen-, vastgoed-, kunst- en voetbalmarkten (en zo kunnen we nog wel even doorgaan), wenselijk zou zijn. Het mechanisme en de logica zijn duidelijk. Maar dat maakt beleggen in de huidige context er niet makkelijker op.