Waarom je Amerika en China beter niet loskoppelt

Een tijdelijke stap terug

De op 2 april (“Liberation Day”) aangekondigde importtarieven veroorzaakten aardig wat tumult. Om dat te bedaren, toonde Trump zich bereid het importtarief voor de meeste landen alvast tijdelijk te beperken tot 10%.

Dat geldt echter niet voor China. Peking heeft meteen na Liberation Day zware tegenmaatregelen genomen en de Amerikaanse regering vond dat ze dat moest beantwoorden met nog straffere maatregelen. Het resultaat: tegenover een Chinees importtarief van 125% voor Amerikaanse goederen kwam een Amerikaans importtarief te staan van 145%.

Consternatie alom en al snel kwamen er een paar uitzonderingen, maar die bleken onvoldoende om de markt te bedaren. En dus zagen we Trump al snel dingen posten die hintten op onderhandelingen en mogelijk beduidend lagere tarieven in de toekomst. Daar  had Wall Street wel oren naar.

Geen loskoppeling zonder kleerscheuren

Waarom toont die markt zich zo gevoelig voor de Chinees-Amerikaanse confrontatie? De fundamentele reden is dat ondanks alles wat er geschreven wordt over deglobalisering, we in wereld leven waar continenten in velerlei opzichten van elkaar afhankelijk zijn. Kan je die afhankelijkheid afbouwen? Ja, dat kan, maar het zal veel geld kosten. En dat zien ze op Wall Street niet zitten.

Makkelijker gezegd dan gedaan

Men zou kunnen denken: als Chinese producten door importheffingen te duur worden, dan kunnen Amerikanen die toch gewoon van elders importeren, of ze zelf maken. Alleen, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Logistieke ketens verleg je niet zomaar van vandaag op morgen. Daar moeten heel wat praktische problemen voor overwonnen worden.

Voor een 200 miljard USD aan geïmporteerde  goederen, is het aandeel van China in die import 60% of hoger. De vraag is: kan je dat zomaar vervangen door productie elders? Is de capaciteit voor die extra productie er? Zo niet, tegen wanneer kan die opgebouwd worden? Welke garanties heb je over de kwaliteit van die producten? Hoe gaan ze vervoerd worden? En tenslotte, niet onbelangrijk, tegen welke prijs kunnen ze geleverd worden? Daar waar Chinezen het leeuwendeel van de Amerikaanse import voor hun rekening nemen, blijken ze gemiddeld zo’n dertig procent goedkoper te zijn dan andere landen. Dat is niet niks.

Moraal van het verhaal

Een brutale ontkoppeling van de Chinese en Amerikaanse economie zou niet alleen voor allerlei problemen kunnen zorgen in de aanvoerketens van de Amerikaanse industrie of economie, het zou die aanvoerketens ook veel duurder maken. Je riskeert dus niet alleen allerlei haperingen in de productie van Amerikaanse bedrijven, maar ook veel hogere facturen. Die zal men graag willen doorrekenen aan de Amerikaanse consument, maar dat zal niet altijd lukken. Gevolg: het verschil tussen productiekost en verkoopprijs zal voor aantal bedrijven wellicht kleiner worden. Margedruk noemen ze dat. Ceteris paribus betekent dat ook minder winst.

Voor zover het bedrijven toch lukt de gestegen kosten door te rekenen, zullen de hogere tarieven zich vertalen in een dalende koopkracht voor de Amerikaanse consument. En dat is dan weer slecht voor de omzetverwachtingen van ondernemingen.

De eerstekwartaalcijfers van Amerikaanse bedrijven waar we momenteel dag na dag op getrakteerd worden, vertonen globaal weinig barstjes. Maar in de begeleidende vooruitzichten sijpelt hier en daar toch al enige voorzichtigheid door die gelinkt wordt aan “het economisch beleid”. Voor Wall Street staat het dan ook als een paal boven water: Washington en Peking kunnen hun handelsconflict maar beter een beetje binnen de perken houden.