De meest tegendraadse belegging ter wereld

Voor wie de afgelopen jaren ver weg is geweest: de rentes staan op historische dieptepunten, lager dan eender wie voor mogelijk hield. Inflatie is nergens in de reële economie te bespeuren (wel in een aantal activa, maar dat is een ander verhaal). Bij centrale bankiers en overheden groeit de vrees dat wanneer de volgende wereldwijde vertraging of recessie opdoemt, we in een deflatoir scenario belanden, met alle onprettige gevolgen van dien.

De laatste jaren blijken de inflatiedoelstellingen keer op keer onhaalbaar voor de ECB en de Fed. Dat is vreemd en beangstigend, vooral voor de Verenigde Staten, die nu toch al zowat tien jaar een mooie economische groei laten zien.

Het nut van inflatiedoelstellingen

De relatief rustige zomerperiode is voor centrale bankiers het moment om inflatiedoelstellingen bij te stellen. Bij de ECB denken Mario Draghi en co hardop na om de inflatiedoelstelling te wijzigen naar rond de 2%. Bij de Federal Reserve denken ze eraan om de inflatie een (lange) tijd boven de 2% te houden. Zo kun je hogere inflatieverwachtingen in de hoofden van consumenten en beleggers verankeren, waardoor het risico op deflatie mogelijk afneemt. Dat is ook de beweegreden achter de mogelijke wijziging van de ECB-doelstelling.

Je kunt natuurlijk doelstellingen naar voren schuiven zoveel als je wilt. Als ze niet gehaald worden, heeft dat evenwel weinig zin. Maar het verlangen van de centrale banken naar hogere inflatie is duidelijk.

Een rondje recordrente

De belangrijkste conclusie is dat we zowel in de Verenigde Staten als in Europa opnieuw aan de vooravond staan van een rondje lagere rentes. We kunnen ons ook verwachten aan alternatieve monetaire acties, zoals kwantitatieve versoepeling via het aankopen van obligaties en wie weet misschien later zelfs aandelen.

Misschien zullen de overheden ook hun spreekwoordelijke duit in het zakje doen. Als we de geestelijke vaders van de MMT (Modern Monetary Theory) mogen geloven, dan kunnen overheden quasi onbeperkt tekorten opstapelen, waarbij de extra schuld door de centrale banken wordt gekocht. Dit soort van actie leidde in het verleden steevast tot hogere (en in vele gevallen veel hogere) inflatie.

Tijd voor een tegenbeweging?

Inflatie en deflatie bewegen, zoals alles in de economie en op de financiële markten, in golven. In 1982, toen inflatie en een daaraan gekoppelde hoge rente de vijand was, kon niemand zich voorstellen dat de rentes tot op de huidige lage niveaus zouden zakken en dat het deflatiespook het inflatiespook zou laten vergeten.

Maar markten hebben de gewoonte om in beide richtingen te overdrijven, waarna er een beweging in de andere richting volgt. Niemand ligt momenteel wakker van een hogere inflatie. Meer nog, die zou zelfs op applaus worden onthaald. Maar niemand gelooft erin. Dat maakt inzetten op een (structureel) hogere inflatie niet alleen goedkoop, maar waarschijnlijk ook de meest tegendraadse belegging op de planeet.