Een Chinese bodem en de impact op de rest van de wereld

Het begin van een herstel, maar met nog wat werk aan de winkel

Het Chinese BBP steeg in het laatste kwartaal met 4,6%, iets boven de verwachtingen, maar wel het laagste in 6 kwartalen. Dat brengt de groei dit jaar tot nu toe op 4,8% vergeleken met dezelfde periode als vorig jaar. Nog duidelijk onder de doelstelling van 5%. De huizenmarkt blijft wegzakken en de prijzen dalen, nu al voor de 16de maand op rij.

Als je lichtpuntjes zoekt, vind je die bij de kleinhandelsverkopen die er met 3,2% op vooruit gingen tegen 2,1 de maand voordien. Dat was vooral te danken aan huishoudtoestellen waarvoor de vraag met 21 procent steeg door subsidies en een soort inruilpremie. Je brengt je oude toestel binnen en krijgt een serieuze korting op het nieuwe.

Dat lijken lapmiddelen die niet echt duurzaam of structureel zijn en dat klopt helemaal. In China zien we een balansrecessie (een economische recessie die optreedt wanneer particulieren en bedrijven meer sparen om schulden af te lossen in plaats van te consumeren of te investeren) en daarom wordt terecht de vergelijking met Japan gemaakt.

De prijzen van huizen en in iets mindere mate aandelen gaan lager. Mensen voelen zich armer. Dan beginnen ze te sparen om hun vermogensbalans te repareren. In een dergelijke omgeving helpt stimulus niet veel omdat mensen het geld sparen en niet consumeren of investeren. Dat is wat economisten een gigantisch spaarlek zouden noemen.

Vertrouwen door stijgende aandelen en huizenprijzen

Belangrijk is dus dat de aandelen en de huizenprijzen gaan stijgen en zo het vertrouwen groter wordt. En daar zet de overheid op in. De voorzitter van de Chinese centrale bank zei letterlijk dat de prijzen omhoog moeten. En dat is een gigantisch belangrijke boodschap. De markt zegt op dit moment: te weinig.

Maar er is toch al heel wat gedaan. En ze zullen blijven pompen zo lang het nodig is met renteverlagingen, subsidies voor de huizenmarkt, leningen aan brokers om aandelen in te kopen… en een soort Chinese ‘Whatever it takes’ zoals Draghi in Europa ten tijde van de eurocrisis poneerde.

Wat betekent dat voor hun economie en voor de rest van de wereld?  

Het is misschien nog heel vroeg dag. Maar het zou kunnen dat de Chinese economie aan het uitbodemen is of al uitgebodemd is. Hiervoor zien we de eerste kiemen in de industriële productie en de kleinhandelsverkopen, alhoewel deze laatste zoals gezegd, gemasseerd zijn door subsidies.

Aan onze kant van de aardbol wordt de kans op een zachte landing groter als de Chinese motor weer aanslaat.  Er zal ook heel veel liquiditeit blijven stromen en samen met de acties van de ECB en Fed zorgt dit voor een gunstige omgeving voor de (aandelen)markten.

De grondstoffen die onder druk stonden door de Chinese economische zwakte kunnen hun lange termijn stierenmarkt verder zetten. Misschien is het zelfs tijd om beginnen te kijken naar wat Chinese aandelen…

Kortom, het is nog allemaal wat broos en het is nog vroeg dag. Maar voor de eerste keer sinds lang komt er samen met de niet aflatende stroom van Chinese producten vanuit het Middenrijk, ook wat hoop aangewaaid.