Centrale banken stelen de show

In Europa deelde de ECB na spoedberaad mee voortaan de nodige flexibiliteit aan de dag te zullen leggen bij de herbelegging van de obligaties die ze op haar balans heeft staan. Wat haar de mogelijkheid geeft om bijvoorbeeld een Duitse staatsobligatie die op vervaldag komt eventueel in te inruilen voor een Italiaanse. Ze hoopt zo de oplopende renteverschillen tussen financieel sterke en minder sterke eurolanden te counteren. Wat niet zonder belang is, nu de meeste landen na de coronacrisis tot over hun oren in de schulden zitten. De aankondiging alleen al zorgde ervoor dat het verschil tussen de Duitse en Italiaanse rente kleiner werd. Wat een slimme communicatie al niet vermag.

Zoeken naar een geloofwaardig beleid

Dat moet ook Jerome Powell, voorzitter van de Amerikaanse centrale bank, gedacht hebben toen hij enkele uren later een pijnlijke renteverhoging van maar liefst 0,75% vergoelijkte met de boodschap daar in de toekomst nu niet per definitie een gewoonte van te zullen maken. Waarna de beurskoersen opgelucht hoger gingen. De negatieve bijstelling van de Amerikaanse groeiverwachtingen namen de beleggers er voor lief bij. Of misschien waren ze er zelfs dankbaar om, want hogere rentevoeten en een lagere groei kunnen misschien helpen om die onrustbarend hoge inflatie naar beneden te halen. En hoe sneller dat lukt, hoe minder hard de Amerikaanse centrale bank in de toekomst op de rentepedaal zal moeten duwen.

Leren leven met hogere rentevoeten

Voor zowel aandelen- als obligatiemarkten is die brutaal stijgende rente wel even aanpassen. En dat is wellicht een understatement als je ziet waar de koersen vandaag staan in vergelijking met het jaarbegin. Wat nu telt is : hoe moet dit verder? Enerzijds beseft iedereen dat de huidige inflatieniveaus ontoelaatbaar zijn en centrale banken dus wel moeten ingrijpen met een kordate verstrakking van hun beleid. Maar anderzijds wil niemand dat ze daarbij zoveel kabaal veroorzaken dat ze iedereen van de dansvloer jagen. Voor Powell en co is het dus balanceren op een slappe koord. En een slimme communicatiepolitiek kan daarbij wonderen doen.

Wachten op de inflatiepiek

Wat we op korte termijn – lees de eerstkomende maanden- moeten zien is de top van de huidige inflatiegolf. Een kordaat rentebeleid en afkoelende economie zijn daarvoor geijkte instrumenten. Want als een bedrijf merkt dat cliënten minder kopen omdat ze duurder moeten lenen of voorzichtiger worden over de economische vooruitzichten, heeft het nog weinig reden om zijn prijzen verder te verhogen. Dit kan helpen om stijgende inflatieverwachtingen te doorbreken. Al spelen er natuurlijk ook andere factoren een rol, zoals de uit de pan swingende energieprijzen, deels het gevolg van het conflict in Oekraïne. Op dat drama hebben centrale banken geen vat. Voorts zijn er ook de herstelplannen van overheden die zich vertalen in extra bestellingen en zo de afkoeling van de economie tegengaan. Wat op zich goed is maar helaas ook betekent dat daarmee de inflatie trager zal dalen dan normaal.

Rustig navigeren

In ieder geval is het wachten op die inflatiepiek. Zodra de overtuiging groeit dat we die gezien hebben, zal de markt zich een duidelijker beeld kunnen vormen van waar die rente precies heengaat en daar dan zijn verwachtingen op stoelen. Dat kan een stuk onzekerheid wegnemen en de beurzen een gezonde bodem bieden van waar ze terug kunnen herstellen. Tot we zover zijn, moeten we rekening blijven houden met scherpe schommelingen. En omdat die zo moeilijk te voorspellen zijn, is het beter rustig te navigeren in plaats van wilde bochten te nemen.