Een inflatoire wereld met nieuwe uitdagingen en opportuniteiten

Een rode golf

Een rode golf, een situatie waarbij Donald Trump niet alleen het presidentschap veroverde, maar de Republikeinen ook het Congres (het Huis van Afgevaardigden en de Senaat) controleren, was niet meteen verwacht. De meeste waarnemers gingen uit van een ‘split government’, waarbij geen enkele partij volledig zijn zin kan doen. Maar het wordt dus meer dan waarschijnlijk toch een rode golf. Iets wat verstrekkende gevolgen heeft voor de VS, de Amerikaanse economie, de financiële markten en de wereld.

Een wereld met hogere inflatie en (initieel) een hogere (Amerikaanse) groei

Voor het waarschijnlijke beleid onder een Trump-presidentschap, is de conclusie dat heel veel van de te verwachten maatregelen behoorlijk inflatoir zijn.

• De meest in het oog springende zijn waarschijnlijk de importtarieven. Momenteel wordt uitgegaan van een invoerheffing van 10% voor alle goederen die de Verenigde Staten binnenkomen (bv. vanuit Europa). Voor China zou dat kunnen oplopen tot 60%. Let wel, slechts 4% van de Amerikaanse import komt rechtstreeks uit China.
  Maar toch denken de meeste economische waarnemers dat dit de inflatie met 2 tot 2,5% zou kunnen verhogen. En het gaat hier wel degelijk over ramingen. Want hoe hoog de heffingen daadwerkelijk zullen zijn, is absoluut nog niet zeker. Alle huidige verklaringen kunnen ook gezien worden als de start van een onderhandelingsproces om de Amerikaanse handelssituatie te verbeteren. Ook is het momenteel onduidelijk of de andere blokken zoals Europa en China zullen reageren met eigen maatregelen en zelf ook heffingen zullen invoeren. Maar het staat buiten kijf dat dit soort van politiek riskeert de inflatie stevig de hoogte in te drijven.
• Het fiscale beleid van de nieuwe president is een tweede bron van een toekomstig hoger overheidstekort, een hogere totale schuld en bijgevolg een hogere rente en een hogere inflatie. Momenteel bedraagt het Amerikaanse overheidstekort al 6%.
  Daarbovenop komen een aantal “Donald Trump” maatregelen zoals bijvoorbeeld het niet terugdraaien van belastingverlagingen, het verminderen van de bedrijfsbelasting van 21 naar 15% en het niet belasten van fooien. Door dit alles kan het deficit makkelijk oplopen tot 8% van het BBP. De totale Amerikaanse schuld van 35.000 miljard USD, kan dan nog eens met 6.000 miljard groeien gedurende de komende 10 jaar, met daar bovenop nog de intrestbetalingen. Het is duidelijk dat de markten op een bepaald moment een hogere rente kunnen beginnen te eisen om deze schuld te blijven financieren. Het toelaten van meer inflatie isdan de enige manier om deze schuld in reële termen onder controle te houden.
• Ten slotte zijn er de maatregelen om de immigratie naar de VS te beperken. Los van de politieke drijfveren, is dit iets wat de groei van de arbeidsbevolking stremt, de arbeidsmarkt krapper maakt en via hogere loondruk tot hogere inflatie leidt.

De conclusie van dit alles is dat op korte tot middellange termijn de Amerikaanse economie sneller zal groeien, maar dat de prijzen sneller zullen stijgen. Op zich ietwat ironisch, want één van de redenen voor de verkiezing van Trump is dat een deel van de bevolking ontevreden was over de (te) snel stijgende prijzen.

Als de prijsdruk toeneemt, zal dit de komende jaren leiden tot een hogere rente, wat dan weer een negatieve impact zal hebben op de Amerikaanse groei. In andere landen zal de groei al onmiddellijk een negatieve impact ondervinden van de Amerikaanse importtarieven.

Een logische korte termijn marktreactie

De kortetermijnreacties op het binnenrollen van de rode golf waren niet verrassend. De afgelopen weken en maanden passeerde de zogenaamde ‘Trump trade’ al een aantal keer de revue. Toen het politieke nieuws bekend raakte, was dus al redelijk duidelijk wat er te gebeuren stond.

De Amerikaanse aandelenmarkten gingen fors omhoog, gedreven door de hoop op belastingverlagingen en een hogere Amerikaanse groei,  terwijl er in Europa en China relatief kleine verliezen waren. Een bijkomende reden voor de stijging was de opluchting dat er een duidelijke overwinnaar was, waardoor we niet verzandden in weken van onzekerheid en rechtszaken.

De angst voor een groter overheidsdeficit en een hogere totale schuld dreef de Amerikaanse langetermijnrente de hoogte in. Dit miste zijn uitwerking op de dollar niet. Die apprecieerde met 2% tegenover de euro en was ook bijzonder sterk tegen zowat alle andere wereldmunten, inclusief die van de groeilanden.

De sterkere dollar en de verhoogde kans op importtarieven voor Chinese producten zetten de grondstoffen onder druk. Die zijn immers heel gevoelig voor de Chinese vraag en zijn negatief gecorreleerd met de dollar. Ook de goudprijs had het moeilijk, niet alleen door de sterkere dollar, maar ook door de afname van de politieke onzekerheid. De markt prijsde immers nog altijd de mogelijkheid op politieke onrust in zoals in 2020. Al bij al is het duidelijk dat de initiële bewegingen niet extreem waren.

Zoeken naar langetermijntrends

De komende dagen en weken komt het er vooral op aan zeer aandachtig te zijn voor mogelijke nieuwe trends. De marktreactie van 2016 heeft ons immers geleerd dat de initiële reactie en de langetermijntrends niet noodzakelijk dezelfde zijn.

Toen was de eerste reactie van de aandelenmarkten op de Trump-overwinning bijzonder negatief, om daarna snel om te slaan in een sterke stierenmarkt. Deze keer wordt een Trump-overwinning dus al onmiddellijk vereenzelvigd met een sterke aandelenmarkt. Dat kan de komende maanden zo blijven. Maar we moeten waakzaam blijven.

Hetzelfde geldt voor de Amerikaanse dollar. Het is zeer logisch dat een oplopend renteverschil in het “voordeel” van de Verenigde Staten de greenback hoger duwt. Maar als Donald Trump op termijn een kleiner handelstekort voor ogen heeft, zou een zwakkere Amerikaanse munt handig zijn. Het is dus niet uitgesloten dat er akkoorden komen om dit te bewerkstelligen in ruil voor minder tarieven. Teveel inzetten op het appreciëren of depreciëren van de Amerikaanse munt is dus niet zonder risico.

Het is duidelijk dat dit een wereld is waarbij de vastrentende beleggingen meer en meer de markten zullen stuwen. Het wispelturig op en neer dansen van de rente zal niet alleen de volatiliteit in zowat alle andere activaklassen doen toenemen, maar ook voor nieuwe opportuniteiten zorgen op de obligatiemarkten.

Komt er een rotatie van de Magnificent 7 naar small caps?

En dan is er het hele rotatieverhaal. Al maanden ligt de vraag op tafel wanneer de markt nu eindelijk eens gaat verbreden. Wanneer zal de stierenmarkt verder gaan dan een handvol Amerikaanse technologiegiganten (de Magnificent 7) en zich verder verspreiden over veel meer sectoren en regio’s.

De grote katalysator hiervoor was een dalende rente. Door de oplopende inflatiedruk is het niet onlogisch aan te nemen dat er vooral in de Verenigde Staten wat minder renteverlagingen gaan komen.

Daarbij komt bijna onvermijdelijk de vraag over de onafhankelijkheid van de Federal Reserve op tafel. Zal Donald Trump druk uitoefenen op de Fed, wetende dat het mandaat van Jerome Powell loopt tot mei 2026 en dat de president dan een opvolger kan kiezen.

Op dit moment is het niet logisch om op korte termijn te verwachten dat het geld ineens van de Verenigde Staten naar de rest van de wereld wegloopt. Het Amerikaanse ‘exceptionalism’ gedreven door meer groei,’ America First’ en innovatie is dus waarschijnlijk nog niet ten einde. Maar dit blijft een verhaal om goed in het oog te houden. Desalniettemin zien we vandaag misschien al de eerste stap in een rotatie binnen de VS van de big caps naar de bredere markt. De Russell 2000 steeg initieel immers meer dan de S&P500 en vooral de ‘kleinere’ waarden zouden moeten kunnen profiteren van een hogere groei en de belastingverlagingen.

Ten slotte is het niet onlogisch dat de financiële sector en die van de klassieke energie profiteren van de Trump-overwinning. Eveneens niet onlogisch is dat de eerste reactie naar de alternatieve energiesector toe niet bijzonder positief is.

Maar dit verdient enige nuance. 60% van de projecten van de ‘Inflation Reduction Act’ en 75% van de tewerkstelling die daarmee gepaard gaat, bevinden zich in Republikeinse districten. Dat kan de Republikeinen er mogelijk van weerhouden om dit te bruusk terug te draaien. Daarbij mogen we niet vergeten dat tijdens de eerste regeerperiode van Donald Trump de sector het bijzonder goed deed. Politiek is hier dus een belangrijke, maar zeker niet de enige factor. Ergens kan dit de komende maanden voor mooie opportuniteiten zorgen.

Geopolitieke onzekerheid en opportuniteiten

Hetzelfde kan gezegd worden over de geopolitieke onzekerheden die alleen maar zijn toegenomen. Meer nog dan bij het economische beleid is het hier echt koffiedik kijken. Hoe zal het conflict in Oekraïne of het Midden-Oosten aangepakt worden? Wat met China en Taiwan en de NAVO? Zullen de Verenigde Staten zich meer isoleren of net niet?

Het is bekend dat Donald Trump graag deals maakt. Dus hier moeten we niet noodzakelijk meteen het ergste vrezen. Misschien kan een andere houding van de Verenigde Staten tot hervormingen leiden in Europa die uiteindelijk positief zullen blijken te zijn.

Hetzelfde geldt mogelijk voor China waar de Amerikaanse druk voor een versnelde overgang naar een consumenten gedreven economie kan zorgen. Maar uiteindelijk zal ook op geopolitiek vlak de volatiliteit toenemen.

Misschien waren er nog nooit zoveel uitdagingen. Maar dat betekent ook dat er ongeziene opportuniteiten zijn.  Er is meer dan ooit nood aan een actief beheer dat kort op de bal speelt. En één ding is en blijft zeker: in een wereld die structureel meer inflatoir zal zijn is cash meer dan ooit onaantrekkelijk. De stijgende inflatie zal de koopkracht van geld aan een steeds sneller tempo weg eten. Hier een pasklaar antwoord op formuleren is de komende maanden misschien nog wel de grootste prioriteit.