China speelt het tactisch

Renteverhoging in september?

Eind  juli verhoogt de ECB ongetwijfeld nog eens zijn rente. Lagarde & co hebben immers nog een en ander in te halen op hun Amerikaanse broeders en zullen daar ongetwijfeld werk van maken. In de VS prijkt de basisrente reeds boven het inflatieniveau, aan deze kant van de plas is dat nog niet het geval. Vraag is wat ze daarna zullen doen. Voor sommigen in de ECB-toren van Frankfurt moet de rente in september verder omhoog, voor anderen is dat te vroeg. De wereld moet terug wennen aan meer financiële orthodoxie. En die bestaat erin dat wanneer je geld uitleent, je toch op een rentevoet rekent die (lichtjes) boven de verwachte inflatie uitkomt.

Bezoek op hoog niveau

Tijd om even na te keuvelen over het bezoek van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken aan de Chinese president XI Jinping. Beiden bestempelden het gesprek als bijzonder constructief. En misschien effent het het pad voor een directe ontmoeting tussen de presidenten van beide grootmachten later dit jaar. Na de escalatie van de spanningen in de voorbije maanden, zou dit het begin van een dooi in de betrekkingen kunnen betekenen. Al maakt een vogel de lente niet. Dat moeten ze ook op de Chinese beurzen denken. Stegen die in de aanloop naar het bezoek, ondertussen zijn ze al terug weggezakt.

Een tactisch manoeuvre

Nochtans waren ze het jaar goed begonnen. Anticiperend op een fors economisch herstel na de zware covidlockdowns schoten ze stevig uit de startblokken. Maar eind januari was de fut er uit en sindsdien zitten ze gevangen in een horizontaal koerskanaal. De forse toename van de consumentenbestedingen na corona bleek een strovuurtje. De Chinese economie kampt met een sterk toegenomen jeugdwerkloosheid, een aanslepende malaise in de vastgoedmarkt, veel schulden en buitenlandse investeerders die zich terughoudender tonen dan voorheen. De harde taal ten aanzien van Taiwan heeft hier zeker debet aan.

En dus tapt Peking nu uit een ander vaatje en reikt het de hand aan de grote Amerikaanse concurrent. Een tactisch manoeuvre, zeg maar, om de buitenlandse investeerder gerust te stellen, in een wereld waar nationale veiligheid en deglobalisering de toon zetten. Voorts doet Peking beroep op een deugd die het westen niet meer heeft: geduld. En als dat niet helpt, kan het ook nog wat monetaire ingrepen uit zijn broekzak halen. Want in tegenstelling tot het westen, valt het met de inflatie in China reuzegoed mee. En dus kan China in principe nog doen wat wij door de recente inflatiegolf niet meer kunnen doen: iedere crisis met een forse geldinjectie wegspoelen. Het feit dat Peking hier zich wat terughoudend opstelt, pleit voor hen. Al werkt het de ongeduldige westerse belegger wel op de heupen.